یکی از بحث‌های مهم علم تجوید، «مدّ و قصر» است. مدّ از احکامی است که باعث زیبائی تلاوت قرآن مجید می‌شود و در علم تجوید برای آن قواعد معیّنی را آورده‌اند.

«مدّ» در لغت به معنای «کشش» و در اصطلاح «امتداد صوت (کشیدن صدا) در حروف مدّی بیش از مقدار طبیعی.»[1] می باشد. مدّ‌ اقسامی دارد یکی از آنها مدّ‌ متصل (مدّ واجب) است که حرف مدّ (الف مدّی، یاء مدّی، واو مدّی) و سبب مدّ (همزه و سکون) در یک کلمه واقع شوند.[2] و حرف مدی به اندازه 4 الف یا 2 الف کشیده می‌شود.[3] مانند: سوء ـ جاء ـ ضالّین و...

اصطلاح مدّ واجب، اصطلاح تجویدی است، نه فقهی و تکلیفی. بنابراین چنانچه کسی قرآن را با مدّ قرائت نکند به لحاظ قرائت عربی، قرآن را صحیح نخوانده است؛ نه آن که مرتکب گناهی شده باشد، لکن در خصوص نماز، کسانی که قائل به وجوب این‌گونه مدّ در کلمات هستند، اشتباه در آن موجب بطلان نماز می‌شود.

معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:

1. روانخوانی و تجوید قرآن کریم، علی حبیبی، محمد رضا شهیدی.

2. حلیه القرآن، سید محسن موسوی، ج5.

تنظیم برای تبیان: شکوری